De kleine man voelde zich misplaats in de grote, dure auto. Helemaal op de achterbank. Hij had het gevoel dat hij zich in de nesten had gewerkt, wat, alles wel beschouwd, natuurlijk ook zo was. De kleine man snapte dan ook niet dat de decadente heer hem heel vriendelijk een drankje aanbood.
“Wat was dat?“ vroeg de heer.
De kleine man wist even niet waar hij het over had.
“Wat gooide je naar mijn wagen?”
“Een stressballetje.”
Een stressballetje. Dat verbaasde de decadente heer. Een stressbal heeft hoegenaamd geen enkele impact; misschien dat ze een kleine ‘plop’ zouden hebben gehoord, maar dat leek de heer sterk.
“Waarom een stressballetje?”
“Nou, die doen niks.”
“Maar dan heb je er toch ook niks aan?”
“U stopte toch?”
Daar, dacht de decadente heer had het mannetje gelijk in. Hoewel er in principe niets gebeurd was, en er ook niets kon gebeuren, stonden ze hier nu wel stil langs de kant van de weg.
“Maar wou je dan mijn aandacht trekken?” zei de decadente heer.
“Ja. Nou… dat is te zeggen… Ik wou u laten schrikken.”
“Daar ben je niet in geslaagd. Zit er ook een bepaalde motivatie achter je daad?”
De kleine man keek naar de grond. Een smetteloos schoon tapijt bedekte de bodem van de auto. Er waren Franse lelies in verwerkt.
“Omdat ik wel besta.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten