Livia - XXIV

Ik loop naar de badkamer. De medewerker is weg. In de badkamer zie ik haar. Ze zit in het lege bad. Volledig gekleed. Het mes in haar handen. Ze zegt dat ze er genoeg van heeft, dat ze niet door wil gaan. Ze begint te huilen. Ik ben slecht in dit soort situaties. Ik zeg haar dat we morgen vertrekken, dat ze niet meer bang hoeft te zijn. Ik vertel haar over mijn huis in Nederland, over mijn werk. Ik vertel haar over mijn geld, dat ze niet meer hoeft te werken, nooit meer. Dat ze elke dag kan gaan winkelen als ze wil. Ik vertel haar over mijn muziek, over de vriendinnen die ik gehad heb, over mijn ouders, mijn vrienden, mijn broer en mijn zus en over mijn school. Ik vertel haar alles over mezelf. Ze houdt op met huilen, lacht zelfs af en toe en valt uiteindelijk in slaap.