Livia - XIV

Dag zoveel in Parijs is voorbij. Een nieuwe nacht. Op dit moment heb ik in mijn handen genoeg geld om een paar flessen wijn te kopen. Ik koop er drie. En een pakje sigaretten. En nu terug naar mijn hotelkamer. Eerst drink ik een fles wijn leeg, daarna weer de straat op. Laat ik deze keer maar wat minder schreeuwen. Of helemaal niet, ik heb toch niemand om heen te schreeuwen. En dus loop ik over straat. Vrouwen bieden zich aan, zo nu en dan hoor ik achter naast of voor mij het halfge­fluisterde woordje "coke?" altijd loop ik gewoon door. Dat is in alle steden hetzelfde. Als iemand je drugs aanbiedt gewoon doorlopen. Weten ze dat je niks moet. En zo loop ik over straat. Ik zie een winkelcentrum. Les Halles heet het. Dicht natuurlijk, wat verwacht je anders? Moet ik morgen maar even naartoe gaan. Nu loop ik weer terug. Een schaars geklede vrouw biedt zich aan en ik weiger, ik zeg niks en loop gewoon door. Ze was niet knap genoeg. Ik heb wel zin in liefde, ook al moet ik ervoor betalen, maar niet met haar. Misschien met een minder doorleefde vrouw, een vrouw wier uiterlijk nog niet verlept is en van wie de zenuwen nog niet zijn afgestompt. Ik zie een jonge vrouw, ook zij biedt zich aan. Tegen haar zeg ik ja en neem haar mee naar mijn hotelkamer.