In het ziekenhuis. Het meisje mankeert niets. Hooguit blauwe plekken. Ze vragen of we bij elkaar horen, ik zeg ja. Mijn wond valt ook reuze mee. Het is een vleeswond en een verbandje doet wonderen. Het meisje wordt ook wakker. Ik vraag of het gaat, zij gaat huilen. Wat is dit toch? Waarom kies ik net die ene uit die de hele tijd huilt? Maar ze huilt steeds minder. Ze trekt me naar zich toe en omhelst me. Ik vraag of ze iets wil drinken.
Ze knikt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten